با رسیدن بازماندگان به سودان، نور جدیدی به وحشت الفاشر می اندازد…

خیابان‌ها مملو از اجساد، خانواده‌هایی که با خشونت از هم جدا شده‌اند و بازماندگانی که روزها بدون آب و غذا سفر می‌کنند. اینها گزارش‌های افرادی است که از شهر الفاشر در غرب سودان پس از اینکه یک هفته پیش به دنبال یک محاصره خفگی ۱۸ ماهه به دست نیروهای شبه‌نظامی افتاد، گریختند.

فاطمه یحیی وارد تاویله، شهری در غرب الفاشر در ایالت دارفور شمالی سودان شده است که توسط یک نیروی بی طرف در درگیری کنترل می شود. او هنوز از سه روزی که گرسنه بود قبل از اینکه سرانجام فرار کرد، آسیب دیده بود. شوهر و عمویش گم شده اند. بیان خاطرات آنچه در الفاشر اتفاق افتاد برای او دشوار بود.

یحیی به الجزیره گفت: اجساد مردگان همه جا بودند – در خیابان ها، داخل خانه ها و در دروازه های بسیاری از خانه ها. هر جا که در الفاشر باشید، اجساد پراکنده را خواهید دید.

شهادت او یکی از چندین روایت افرادی است که پس از تصرف شهر توسط نیروهای پشتیبانی سریع (RSF)، یک گروه شبه‌نظامی که با ارتش عادی سودان می‌جنگند، در ۲۶ اکتبر متواری شدند. تسلط نیروهای RSF به گروه کنترل آخرین شهر مهم دارفور را داد که در کنترل نیروهای مسلح سودان در سراسر منطقه متجاوز سودان (SAF) بود.

از زمان سقوط الفاشر، شهری که پیش از جنگ بیش از ۱ میلیون نفر در آن زندگی می کردند، گزارش هایی از اعدام های دسته جمعی، خشونت جنسی و غارت های گسترده افزایش یافته است.

تصاویر ماهواره‌ای که توسط آزمایشگاه تحقیقات بشردوستانه دانشگاه ییل تجزیه و تحلیل شده‌اند، حداقل ۳۱ مکان را شناسایی کرده‌اند که از زمان تصرف شهر، اشیاء منطبق با بدن انسان در آن ظاهر شده‌اند، همراه با آنچه محققان به عنوان تغییر رنگ زمین مایل به قرمز توصیف می‌کنند.

خانواده ها در هرج و مرج از هم جدا شدند

برای کسانی که فرار کردند، جراحات ناشی از درگیری اولیه سفر آنها را طاقت فرساتر کرد. فرهت سعید الفاشر را با دخترش ترک کرد، علیرغم اینکه هر دو در اثر آتش توپخانه قبل از حمله نهایی نیروهای RSF به شهر مجروح شدند. او گفت که شوهرش که در نتیجه بمباران دچار شکستگی شدید لگن شده بود، باید پشت سر بماند.

او به الجزیره گفت: «ما مجبور بودیم شش تا هفت ماه در محاصره و گلوله باران و بمباران بمانیم. او افزود: «به هیچ وجه حرکت دادن او دشوار بود.

او گفت: «زمانی که جنگ خیلی زیاد شد و گلوله باران غیرقابل تحمل بود، پسرم که ۱۱ سال دارد از من خواست برای نجات جانمان از خانه فرار کنم. پسر او در کنار پدرش ماند – این زوج می ترسیدند که با وجود اینکه او کودک است، به عنوان یک مرد، عبور از خطوط RSF برای او بسیار خطرناک است.

سفر دو روزه با پای پیاده، که برای شوهر سعید غیرممکن بود، شامل «پیاده‌روی و حتی دویدن در زیر گلوله باران‌های شدید الفاشر» بود و آنها را از طریق پست‌های بازرسی RSF آورد. مادر و دختر بدون پول و دارایی به طویله، تقریباً ۶۵ کیلومتری (۴۰ مایلی) غرب الفاشر رسیدند. سعید به الجزیره گفت که دخترش هنوز برای جراحاتش به درمان پزشکی نیاز دارد.

خدیقه عبدالله، ۴۶ ساله، ترومای مشابهی را تجربه کرد. او یک سال پیش شوهرش را در اثر بمباران RSF از دست داد و خودش مجروح شد. شرایط محاصره ساکنان را مجبور کرده بود تا با هر چیزی که پیدا می کردند زنده بمانند.

او به الجزیره گفت: «ما غذای معمول خود، سورگوم، را به مدت شش ماه دریافت نکردیم. عبدالله گفت که او مجبور شد آمباز را بخورد، باقی مانده از دانه های روغنی فشرده که معمولاً به دام ها داده می شود، زیرا غذای دیگری در الفاشر موجود نبود.

عبدالله پس از سه روز در راه بدون خوردن غذا به همراه دو فرزندش به طویله رسید. یکی از آنها بلافاصله در بیمارستان بستری شد که پس از مشاهده خشونت، دچار آسیب روحی شدید شد. فرزندان برادرش در حالی که یکی از عموهایش در گلوله باران کشته شده است ناشناس مانده اند.

این گزارش‌ها با شواهد گسترده‌تری از خشونت سیستماتیک همسو هستند. سازمان بهداشت جهانی تایید کرد که حداقل ۴۶۰ بیمار در حملات نیروهای RSF به زایشگاه عربستان در الفاشر کشته شدند. به گفته کریستین لیندمایر، سخنگوی سازمان بهداشت جهانی، کارکنان بهداشتی نیز در جریان حمله اولیه دستگیر شدند.

کسانی که به ایمنی می رسند با چالش های بهداشتی شدیدی روبرو هستند. تیم‌های پزشکی پزشکان بدون مرز که در تاویلا کار می‌کنند، کودکان ورودی را غربالگری کرده‌اند و گفته‌اند که سوءتغذیه همه افراد زیر پنج سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

بازماندگان شواهد فیزیکی از مصیبت خود، از جمله جراحات شکنجه و گلوله ناشی از فرار و مشکلات گوارشی ناشی از ماه‌ها خوردن غذای مخصوص دام را به همراه دارند.

ورود بسیار کمتر از حد انتظار

سازمان بین المللی مهاجرت تخمین زد که بیش از ۷۰,۰۰۰ نفر از الفاشر و مناطق اطراف آن از ۲۶ اکتبر آواره شده اند. با این حال، کارکنان بشردوستانه در تاویله که در حال حاضر بیش از ۶۵۲,۰۰۰ آواره را پناه داده است، گزارش دادند که ورود به آنجا بسیار کمتر از جمعیت الفاشر بوده است.

آزمایشگاه تحقیقات بشردوستانه ییل خاطرنشان کرد که بر خلاف تسلط های قبلی نیروهای RSF در سراسر دارفور، مانند حمله به اردوگاه آوارگان زمزم در ماه آوریل، در تصاویر اخیر هیچ نشانه قابل مشاهده ای از مهاجرت دسته جمعی از الفاشر وجود ندارد.

زمانی که ۵۰۰۰۰۰ ساکن زمزم فرار کردند، محققان توانستند صدها نفر و گاری های الاغ را در جاده هایی که از کمپ دور می شدند شناسایی کنند. اما در مورد الفاشر، محققان دانشگاه ییل به این نتیجه رسیدند که «اکثریت غیرنظامیان مرده، اسیر یا مخفی هستند».

میرجانا اسپولاریچ، رئیس کمیته بین المللی صلیب سرخ، وضعیت را “وحشتناک” توصیف کرد و هشدار داد که ممکن است ده ها هزار نفر بدون دسترسی به غذا، آب یا کمک های پزشکی به دام افتاده باشند.

درخواست های بین المللی برای پاسخگویی

پاپ لئو چهاردهم روز یکشنبه به محکومیت فزاینده بین المللی مرگ و ویرانی در الفاشر پیوست و «خشونت بی رویه علیه زنان و کودکان، حملات به غیرنظامیان غیرمسلح و موانع جدی برای اقدامات بشردوستانه» را محکوم کرد.

وی خواستار آتش بس فوری و باز کردن کریدورهای بشردوستانه شد.

سناتورهای ایالات متحده از هر دو حزب خواستار اقدام شدیدتر شده اند. سناتور جمهوری خواه جیم ریش، رئیس کمیته روابط خارجی سنا، خواستار معرفی رسمی RSF به عنوان “سازمان تروریستی خارجی” شد و خشونت را عمدی و نه تصادفی توصیف کرد.

RSF اعلام کرد که چندین جنگجو را دستگیر کرده است، از جمله فرماندهی به نام ابو لولو، که در فیلم‌های اعدام‌های تایید شده توسط آژانس الجزیره صناد ظاهر شده است.

برای بازماندگانی مانند یحیی، سعید و عبدالله، که اکنون در کمپ‌های آوارگان پرجمعیت و با حداقل حمایت هستند، پرسش‌های مربوط به مسئولیت‌پذیری دور از ذهن است.

فعالان اردوگاه تاویله به الجزیره گفتند که افزایش ناگهانی ورودی ها به این معناست که امدادگران برای پناه دادن به مردم و تامین سایر لوازم ضروری برای آنها مشکل پیدا کرده اند.

سعید برای هزاران نفری که همان سفر ناامیدانه را از الفاشر انجام دادند، گفت: «ما از خدا می خواهیم که به ما کمک کند.