ون جونز و جای خالی اخلاقی تفسیر آمریکایی در مورد غزه | …

جمعه گذشته ، در حین حضور در زمان واقعی با بیل ماهر در HBO ، مفسران CNN و مشاور سابق اوباما ون جونز ادعا کردند که ایران و قطر برای دستکاری جوانان آمریکایی در مراقبت از غزه ، یک کمپین ضد اطلاعات را اجرا می کنند. برای بیان این نکته ، وی به طرز وحشیانه ای از آنچه گفته است در رسانه های اجتماعی خود نشان می دهد: “کودک غزه مرده ، کودک غزه مرده ، کودک غزه مرده ، ددی ، کودک غزه مرده ، کودک غزه مرده.” مخاطب خندید.

این اظهارات ، یک تلاش ناخوشایند برای طنز که با رسوایی مشهور ، مرگ انبوه را به هم ریخت و باعث شد تا رانش اخلاقی که اظهار نظر آمریکایی در مورد فلسطین را آلوده کرده است. آنچه باید باعث ناراحتی در عوض خنده شود. واقعیتی که در خون خیس شده بود ، به یک خط مشت تبدیل شد. این صرفاً یک گاف نبود بلکه مکاشفه ای از این مکالمه تا چه حد از آگاهی اخلاقی دور شده است.

عذرخواهی جونز به سرعت انجام شد. وی اعتراف کرد که این اظهارات “بی حس و مضر” بود و اصرار داشت که هدف وی این بوده است که چگونه مخالفان خارجی رسانه های اجتماعی را دستکاری می کنند. با این حال ، هدف پیامد را پاک نمی کند. تکرار “کودک غزه مرده” برای اثر بلاغی و نسبت دادن سیل چنین تصاویر به کمپین های دستکاری خارجی ، بی اهمیت کردن رنج های معتبر است. این کودکان قاتل غزه را در یک بازی اخلاق در مورد عدم اطلاعات به غده تبدیل می کند.

عذرخواهی واقعی با مشکل عمیق تر روبرو خواهد شد: غریزه ، رایج در رسانه های ایالات متحده ، برای عدم اعتماد به شواهد از درد فلسطین مگر اینکه از طریق اعتبارسنجی غربی فیلتر شود. این ضربه ای است که ریشه در سلسله مراتب دارد ، همان سلسله مراتب که از یکبار مصرف ، که بی گناه از مظنون است ، قابل قبول را تقسیم می کند.

مسئله صرفاً یکی از لحن ها نبود بلکه ماده بود. اظهارات جونز ، با هیچ اعتراضی و ناراحتی از طرفداران همکار خود-توماس فریدمن از نیویورک تایمز و میزبان ماهر-به عنوان یک کتاب درسی است که چگونه مفسران غربی ، هنگام مقابله با رنج مستند فلسطینی ها ، به وارونگی فرسوده که حقیقت را به عنوان تبلیغات بازیابی می کند ، می ایستد. این یک غریزه است که ظرافت را بی اهمیت می کند و در این مورد با تبدیل مرگ کودکان فلسطینی به یک خط ، باعث کاهش انسان سازی آنها می شود.

ادعای جونز در چهره آن پوچ است. وحشت جهان در ویرانی غزه محصول عدم اطلاعات قطر یا ایران نیست. این پاسخ طبیعی هر وجدان است که هنوز احتیاط نشده است. برای کسانی که از استحکام اخلاقی برخوردار هستند ، تصاویر نیازی به روایتی ندارند. آنها به زبان جهانی غم و اندوه صحبت می کنند. ده ها هزار کودک در اعتصابات تأیید شده کشته شده اند ، نام آنها توسط سازمانهای بشردوستانه کاتالیز شده است ، بدن آنها توسط پزشکان و خبرنگاران خارجی که با دقت خسته شده اند ، از ویرانه ها بیرون کشیده می شوند. بیان اینکه این تصاویر به جای شواهد قساوت ، ساختار دستکاری هستند ، بلکه تجزیه و تحلیل نیست بلکه ترسو اخلاقی است. این شرکت در همان تبلیغی است که ادعای افشای آن را نشان می دهد.

اظهارات جونز نشان دهنده آسیب شناسی عمیق تر است. برای ده ها سال ، بخش اعظم تأسیس رسانه های آمریکایی با مرگ فلسطین به عنوان یک اپتیک به جای اخلاق رفتار کرده است. این ترجیح می دهد به جای بررسی مسئولیت پذیری ، تصاویر را مورد بازجویی قرار دهد. هنگامی که با این سؤال روبرو شد که آیا اقدامات اسرائیل آستانه حقوقی برای نسل کشی را برآورده می کند-نتیجه گیری توسط سازمان های پیشرو در حقوق بشر ، از جمله دیده بان حقوق بشر ، عفو بین الملل ، B’Teselem و الحق ، و همچنین شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد ، کمیسیون مستقل تحقیق و تحقیق و تفحص آن-از بینش های ویژه ای از سرزمین حقوق بشر در وضعیت حقوق بشر به جای بررسی شواهد ، در مورد “اطلاعات نادرست” و “کنترل روایت” غافل می شود. تأثیر این است که تجزیه و تحلیل اخلاقی با فرار اخلاقی جایگزین شود. مسئله نسل کشی به یک جرم برای افشای و مجازات تبدیل نمی شود بلکه یک مشکل برندسازی برای مدیریت است.

وسواس با اطلاعاتی نیز به یک استکبار خاص خیانت می کند. فرض بر این است که جوانانی که در این قتل عام می شوند باید توسط بازیگران بدخیم خارجی فریب خورده باشند. آنها احتمالاً نمی توانستند از طریق استدلال اخلاقی مستقل به خشم برسند. دلسوزی آنها باید تولید شود ، همدلی آنها محصول یک الگوریتم. چنین تسلیت منطق استعماری را نشان می دهد که نمایندگی را به استعمار و اصالت برای کسانی که در کنار آنها ایستاده اند ، انکار می کند.

برای عادلانه بودن ، اطلاعاتی واقعی است. هر درگیری سهم خود را از جعل ها ایجاد می کند. اما شناخت این واقعیت ، شک و تردید نسبت به قساوت تأیید شده را مجوز نمی دهد. هنگامی که شواهد رنج بسیار زیاد است ، بار تغییر می کند: کسانی که شک دارند باید پرونده خود را اثبات کنند. رفلکس برای دستیابی به ایران و قطر به عنوان شرورهای توضیحی ، تجزیه و تحلیل نیست. این فرار است. این وجدان را با پیش بینی اختلال اخلاقی در جای دیگر تسکین می دهد.

زمانی بود که جونز روحیه متفاوتی را تجسم می داد ، یکی از فوریت های اخلاقی متحرک. کار او در مورد اصلاح عدالت کیفری و عدالت نژادی یک بار اعتبار صدای وجدان را به او قرض داد. این اعتبار از طریق بی دقتی صرف از بین نرفت ، بلکه از طریق غریزه Craven برای مطابقت و آمادگی لازم برای همکاری توسط بلاغت امپراتوری. با این حال ، شکست تنها نیست. این نشان دهنده اکوسیستم است که او را تولید می کند: فرهنگ رسانه ای که به قدرت می دهد ، از تسلط در شعارهای امپراطوری بر وفاداری به حقیقت ارزش می کند و از کادری نکات صحبت کردن بالاتر از ماده عدالت برخورد می کند.

خنده در استودیوی ماهر می گفت. این یک مخاطب حساس را نشان داد که می تواند در دعوت از کودکان مرده به دلیل اینکه این کودکان متعلق به جغرافیای اشتباه بودند ، گول بزنند. جایگزین “کودک اوکراینی” یا “کودک اسرائیلی” ، و همان شوخی خجالتی می توانست باعث ایجاد گاز شود ، نه خنده. استاندارد مضاعف بیماری اخلاقی عصر ما است: همدلی با گذرنامه جیره بندی می شود.

در پایان ، این بحث و جدال مربوط به گفتار نیست بلکه در مورد دید است. وظیفه این نیست که پلیس آنچه را که مردم درباره غزه می گویند بلکه مجبور کردن آنها برای دیدن غزه است: برای دیدن قبرهای دسته جمعی ، بازماندگان اسکلتی ، مدارس بمباران ، بیمارستان ها به خاکستر کاهش یافته اند. دیدن این است که بدانیم و دانستن قضاوت است. تلاش برای مبهم کردن این واقعیت در پشت مه “اطلاعات اطلاعاتی” چیزی جز امتناع از دیدن نیست.

عذرخواهی جونز زخمی را که در معرض آن قرار دارد ، نمی بندد. تا زمانی که رسانه های ایالات متحده نتوانند بدون صلاحیت رنج را نامگذاری و با آن مقابله کنند ، اقتدار اخلاقی آن همچنان موضوع خواهد بود. فرزندان غزه در اثر عدم اطلاعات در حال مرگ نیستند. آنها در حال مرگ از بمب های اسرائیل و از نابینایی اراده ایالات متحده هستند.

نظرات بیان شده در این مقاله خود نویسنده است و لزوماً منعکس کننده موضع تحریریه الجزیره نیست.